kwetsbaarheid is niet "onhandig"

Ik was jong toen mijn ouders uit elkaar gingen, wat resulteerde in 2 aparte gezinnen. 

2 al bestaande families, aan beide kanten opeens broertjes, een stel wat al samen was en daar was ik, alleen. 

Vroeger thuis voelde ik me altijd het probleem, ik voelde me de onhandigheid, het ding was eigenlijk net kut was. 

Het kind wat eigenlijk net niet gepland was en die vooral vrij lastig was. 

Ken je dat gevoel als je bij mensen op bezoek bent en je opeens doorhebt dat het persoon tegenover je zich realiseert hoe laat het is en het volledige avondmaal nog op tafel moet worden gezet? Of op het moment dat 2 mensen opeens ruzie krijgen in een situatie waar je niet uit weg kan? Dat extreem ongemakkelijke gevoel van “hmmm ik kan beter gaan…” wat je in sommige gevallen niet eens echt kan aanwijzen? 

Dat was mijn jeugd, het voelde alsof ik constant gevangen zat in een gezin waar ik niet thuis hoorde, alsof ik in een situatie zat waarin mensen me weg wilden hebben maar ik niet kon vertrekken en ze dat zelf ook heel goed wisten.

Het voelde niet alsof ze me haten, of specifiek stom vonden, maar heel simpel en recht door zee gewoon onhandig. 

De eerste jongen waar ik echt verliefd op werd zag kwetsbaarheid als zwakte, hij wist te allen tijde beter hoe ik in elkaar zat dan dat ik dat zelf wist, of tenminste dat was wat hij me wijsmaakte.

Gesprekken over gevoel werden alleen dronken gevoerd en zelfs dan was ik “een snotneus” die eigenlijk niet wist hoe de wereld in elkaar zat en ik wist al helemaal niet wat liefde inhield.

In 5 minuten tijd kon hij me voor mijn gevoel van het meest bijzondere meisje in de wereld naar een peuter die zich achter de benen van haar ouders zou willen verstoppen, veranderen. 

Hij was de eerste jongen waar ik van hield en stom genoeg het eerste persoon waarbij ik me sinds mijn jeugd weer veilig kon voelen

Hij was ook het persoon wat me leerde dat mijn gevoel een hele simpele stempel had: onhandig

Door de jaren heen is het erin geslopen. 

“Ik moet passen, ik moet mezelf kleiner maken, ik heb geluk als mensen me überhaupt kunnen verdragen”

Ik heb mezelf onzichtbaar gemaakt tot niemand me meer kwetsbaar kon zien, mijn ouders, mijn beste vriendinnen, niemand zag de donkerste momenten meer tot ik die zelf ook niet meer zag. 

Ik begon bang te worden voor mezelf en voor mijn eigen gevoel, ik werd bang voor elk gevoel waar ik geen controle over had, alles voelde als te veel om aan mensen te laten zien want als mensen het zagen konden ze me afwijzen. 

Dan konden ze zeggen dat het onzin was, ik me niet moest aanstellen, het allemaal niet zo overdreven moest zijn. 

Het is nu sinds kort dat ik me langzaam oprecht open durf te stellen naar de mensen die het dichtst bij me staan, maar hoe graag ik het ook zou willen, ik ben er nog lang niet. 

Nog steeds heb ik elke dag een stem in mijn hoofd die bij elke emotie schreeuwt dat ik me niet moet aanstellen, dat ik niet zo moeilijk moet doen. 

Ik ben nog steeds in elke nieuwe verbinding altijd bang om alles fout te doen, ik ben de ene dag compleet oke en dan als donderslag bij heldere hemel verlies ik mezelf. 

Ik haal stukken van mezelf af tot ik het persoon ben wat ik denk dat het beste zal uitkomen voor het persoon tegenover me, ik blijf denken dat als ik hard genoeg mijn best doe om geen last of stoorzender te zijn, mensen me wel leuk zullen vinden. 

Ik probeer ergens zo onzichtbaar en makkelijk mogelijk te zijn, ik doe alsof ik niks nodig heb en gooi een blij en zorgeloos masker op. 

Het nadeel daaraan is, het werkt voor even, maar dan opeens komt, net zoals vroeger, elk mogelijk gevoel wel naar boven. 

Ik kijk in de spiegel en heb geen idee meer wie ik ben en wat ik nou eigenlijk aan het doen ben. 

Van het ene op het andere moment zie ik wat ik heb gedaan en schaam ik me dood voor mijn gedrag en gedachten. 

De kritische stem die eerst schreeuwde onzichtbaar te moeten zijn, schreeuwt nu dat ik het zelf heb verkloot, dat ik dan ook gewoon mezelf had moeten zijn en blijven. 

Dus ja ik begin me open te stellen naar anderen, ik probeer mensen ook de kanten te laten zien die ik heb geleerd te haten aan mezelf. 

Maar nu komt er nog een veel grotere strijd, me openstellen naar mezelf, proberen mezelf niet meer standaard te haten voor hoe ik ben, op de een of andere manier mezelf proberen te accepteren.

Leren dat ik er mag zijn, ook op mijn slechtste momenten, ook op de momenten dat ik niet kan lachen of luchtig naar een situatie kan kijken, ook op de momenten dat ik veel voel en ik niet meer weet wat ik ermee moet. 
Zien dat mijn kwetsbaarheid niet "onhandig" is. 
Leren dat als mensen me niet willen op de dagen dat ik voor de zoveelste keer mijn gedachtes uitspreek, ze ook mijn tijd niet waard zijn 

En misschien, heel misschien op de lange termijn zelfs van mezelf gaan houden.