De afgelopen maanden

Drie maanden geleden deed ik een test en het moment dat ik het balkje zag vollopen wist ik het eigenlijk al meteen, maar een paar seconden later bevestigde een tweede streepje mijn angst. 

Zwanger. 

Volgens traditie heb ik een van mijn beste vriendinnen huilend opgebeld, ze zou meteen naar me toekomen en in de tussentijd zou ik een 2de test gaan halen. 

Onderweg terug van de supermarkt kwam ik een van mijn andere vriendinnen tegen die ik mee naar boven heb genomen en daar stonden we dan. 

3 meiden, 3 neuzen boven een elektronische zwangerschapstest, allemaal wetend wat de uitslag zou gaan zijn maar toch ergens hopend dat er een wonder zou gebeuren en het niet zo zou zijn. 

Na een paar minuten stond het daar dan toch in koeienletters: Zwanger 1-2 weken

Sinds dat moment is alles een wervelwind geweest, 3 weken later werd mijn eerste echo gemaakt en hoorde ik officieel hoelang ik zwanger was. 

6 weken, 3 dagen. 

Echo in hand werd ik meegenomen door de verpleegkundige en begon er een gesprek over hoe het afbreken van de zwangerschap zou gaan. 

Het is raar, ik had altijd geweten wat ik zou doen als dit zou gebeuren, maar als je dan die echo vast hebt, wetend dat er iets in je buik zit, dan opeens wordt alles anders. 

Ergens kreeg ik bijna meteen een soort moederinstinct, ik wilde het beschermen en het weg laten halen voelde als het meest onnatuurlijke wat ik zou kunnen doen. 

Oneindig heb ik er over nagedacht, over geschreven, over gepraat, ruzie gemaakt tot ik rust vond met het idee dat ik moest vertrouwen in het feit dat ik altijd had geweten wat ik zou doen als deze situatie zou voorvallen, dus dat heb ik gedaan. 

De abortus zelf was zwaarder dan dat ik had kunnen verwachten. 

Op de badkamervloer van mijn moeder raakte ik in complete paniek van de pijn. 

Ik heb gehuild, geschreeuwd, gesmeekt, overgegeven, maar na 2 uur de meest extreme krampen van mijn leven te hebben gehad, nog 6 uur koorts, trillen, misselijk en lichte pijn, was het na een week nabloedingen over.

Of nouja, dat is wat we dachten en hoopten. 

Een week nadat het bloeden was gestopt begon de pijn, niet extreem, maar genoeg om iets in te nemen. 

Een paar dagen later begon het bloeden opnieuw en na 2 weken afspraken bij de huisarts en in het ziekenhuis was het vrij duidelijk, de abortus was niet geslaagd. 

Ondertussen ben ik 3 weken geleden geopereerd om het weg te laten halen en had ik een week geleden voor het eerst in maanden een negatieve zwangerschapstest. 

Dus nu begint de nasleep, het verwerken, het loslaten. 

Zowel de zwangerschap, als het feit dat ik hier doorheen ben gegaan zonder het persoon waarvan ik zwanger was. 

Door de afgelopen weken waren het mijn vriendinnen en familie die me moesten opvangen.

Mijn moeder die meeging naar de kliniek en de echo's.

Het was mijn beste vriendin die kwam rennen toen ik boven de wc hing, mijn hand vasthield in het ziekenhuis, boodschappen deed en bleef tot ik had gegeten.

Mijn vader die me vasthield en aan de telefoon bleef terwijl ik huilend op de grond lag en niet meer kon praten.

Het gebeurt niet vaak dat ik geen woorden heb voor dingen, maar dit stuk ben ik al meerdere keren begonnen en ik heb ergens geen idee wat ik moet zeggen, ik weet niet hoe ik in de juiste woorden moet brengen hoe ik me voel.

Maar misschien is dat juist het ding, misschien zijn er geen juiste woorden voor zoiets.

Misschien hoeven er geen juiste woorden gebruikt te worden voor zoiets.

Misschien is het simpelweg gewoon kut, oneerlijk, niet oke. 

Het is niet oke dat dit is gebeurd, het is niet oke dat ik bijna 2 maanden een jongen heb geprobeerd te bereiken om te vertellen dat het compleet mis ging en nog steeds geen contact heb weten te maken.

Het is niet oke dat een jongen die zei om me te geven kan verdwijnen op deze manier en ik geen andere keuze heb dan er alleen mee te dealen.

Het is niet oke dat mijn vriendinnen een rol op zich moeten nemen die hij had moeten vervullen.

Wel weet ik nu dat de meeste groei komt op de momenten dat je niks anders kan dan je eraan overgeven, de meeste groei komt uit de meest verschrikkelijke momenten.

De momenten dat je je eenzamer voelt dan ooit, je meer onmacht voelt dan dat je ooit eerder heb gevoeld.

Je bozer bent dan dat je dacht dat je ooit kon zijn.

Je meer pijn hebt dan dat je dacht dat je zou kunnen verdragen.

Hoe zwaar alles ook is geweest, het heeft me mentaal sterker gemaakt dan dat ik ooit ben geweest. 

Het heeft me laten zien dat ik buiten mijn vrienden en familie niemand nodig heb om te overleven en ik nooit meer zo met me om zal laten gaan. 

Het heeft me laten realiseren hoe laag ik mijn standaarden heb gelegd en hoe weinig ik naar mezelf heb geluisterd de afgelopen jaren. 

Het heeft me geleerd dat ik zoveel meer waard ben dan dat ik mezelf heb aangepraat. 

En al met al heeft het me laten zien dat ik zoveel meer aankan dan dat ik ooit had kunnen denken. 

Ik heb geen idee wat er hierna gaat gebeuren, wat de komende maanden zullen gaan brengen en hoe alles gaat lopen, maar misschien hoef ik momenteel ook nog niks te weten.

Misschien hoef ik niks anders te doen dan ademen, stap voor stap.

Adem in, adem uit, adem in, adem uit.

Grenzen verleggen, lief voor mezelf blijven en alles boven alles, doen wat mij gelukkig maakt