Wat ik weet over liefde

Dat het zelfs de meest harde mensen, de mensen met de hoogste muren en de hardste maskers kwetsbaar kan maken. 

Dat het de zwakke plek is van bijna iedereen en dat dat ook precies dat gene is wat mensen zo ongelofelijk bang er voor maakt. 

Ik heb veel woorden gehoord over liefde, mijn ex vergeleek het met “kanker in je hart”, ik heb liefde mensen hun droom en nachtmerrie zien zijn. 

Ik heb liefde mensen zien opbouwen en zien afbreken. 

Ik heb geleerd dat liefde een van de meest oneerlijke dingen ooit kan zijn en dat het gemaakt is voor de mensen die sterker in hun schoenen staan dan de meeste. 

Het is iets waar mensen een diploma voor zouden moeten halen, iets wat je alleen maar zou moeten mogen voelen als je daarvoor goedgekeurd bent, want is dat niet zo, dan heeft het de kracht om je leven compleet kapot te maken. 

We onderschatten liefde, we onderschatten de kracht die het heeft. 

We vergeten de menselijkheid ervan. 

Ik vergeet de menselijkheid ervan. 

Ik word boos als mensen me pijn doen, mensen die om me zeggen te geven, ik ben boos als iets me kwetst. 

Ik kan niet begrijpen waarom je iemand pijn zou doen waar je van houd, maar misschien is het houden van juist het probleem. 
Wat als dat precies is waarom ze je pijn doen? Omdat ze niet kunnen houden van zonder zichzelf te verliezen, en dus eerder bijten dan breken?

Wat als dat hun manier van blijven is, alleen voor hen is het niet blijven bij jou, maar blijven leven.

Zouden we het mensen kwalijk nemen wat ze zouden zeggen als ze achterna werden gezeten door een beer? Wat ze zouden doen of hoe ze zouden reageren?

We zien liefde als iets moois, iets geweldigs is, dat het bijna onaards is, maar dat is het niet. 

Liefde is rauw, pijnlijk, heftig, intens, het is iets wat een overlevingsmechanisme in stand zet.

Het laat mensen dingen doen waar ze niet achter staan en ze misschien niet eens van zichzelf herkennen. 

We zien liefde als iets wat moet vloeien, moet stromen, netjes moet lopen maar in de praktijk is er vrij weinig wat zo rommelig is als verliefdheid. 

Of je nou het persoon bent wat zich vastklampt, of het persoon bent wat rent, ze doen allebei hetzelfde. 

Allebei proberen ze te overleven.

Het zorgt dat je wilt schreeuwen, huilen, lachen, het haalt elke emotie in je naar boven die je je kan bedenken en toch leven we in een wereld waarin we elkaar overtuigen dat je rustig erin moet blijven staan. 

Maken we liefde niet veel te moeilijk door het tussen bepaalde lijnen te moeten houden? 

Waarom wordt rommelig, chaotisch, intens gezien als iets slechts in de liefde? 

Hebben we het meest menselijke niet ergens te onmenselijk gemaakt?