Door mijn leven heen heb ik een groot deel van de tijd een haat-liefdeverhouding gehad met medicatie.
Het begon toen ik 13 was en voor het eerst adhd-medicatie kreeg, ik heb die gebruikt tot ik op mijn 16de paniekaanvallen begon te krijgen, op dat moment ben ik overgestapt naar een andere soort die ik daarna nog een jaartje heb gebruikt.
Van mijn 17de tot mijn 21ste heb ik niks geslikt, maar toen ik dat jaar in een burn-out kwam ben ik toch weer een oplossing gaan zoeken in de medicatie.
Vanaf dat moment is het aan en uit geweest, ik begon en stopte in crisissituaties omdat ik geen andere mogelijkheid zag, het enige wat ik wist was dat de emoties moesten stoppen
Het is nu precies een week geleden dat ik weer ben gestopt met alles na een jaar gebruik, en alles voelt anders deze keer.
Niet alleen is het nu anders omdat ik het doe onder begeleiding van een psychiater, ook heb ik een psycholoog waar ik het afgelopen jaar therapie heb gehad en het komende jaar nog therapie zal hebben.
Het dwingt me ergens om te blijven praten, om kwetsbaar te blijven en om te blijven opletten.
Dus hoe gaat het nu?
Best wel goed.
Ik ben niet constant opgejaagd, er hoeft niet ten aller tijden iets te gebeuren en wat vooral uniek is: ik hoef me niet altijd geweldig te voelen
Voor het eerst in een lange tijd kan ik zeggen dat het prima gaat, niet extreem goed, niet fantastisch, niet ongelofelijk slecht, niet in crisis, maar gewoon prima.
De afgelopen weken hebben gevoeld alsof het nooit goed genoeg kon gaan, niks leuk genoeg was.
Het voelde alsof alles constant meer moest zijn, alsof ik ten aller tijden meer prikkels en stimulatie nodig had, ik nooit echt kon stil zitten of ontspannen.
Alles wat ik deed voor mijn herstel waar ik normaal heel trots op zou zijn was niet meer genoeg, het moest sneller, het moest beter gaan, ik mocht niet rusten want anders zou ik gaan nadenken, anders zou ik gaan voelen.
De dagen gingen top, ik had alle energie van de wereld, slapen was een bijzaak en ik hoefde eigenlijk niet eens echt te eten.
Ik was bijna altijd blij en niks kon me van mijn stuk brengen.
Maar de avonden begonnen steeds enger te worden, met de dag werd ik angstiger voor de uitwerking en de crash die deze met zich mee bracht waarin alle emoties eruit kwamen.
Door de tijd heen begon ik steeds minder vertrouwen in mezelf te hebben
De periodes dat het slecht met me ging kwam ik er niet meer uit, ik bleef hangen in elke negatieve emotie die ik voelde en begon een soort hyperfocus te krijgen op elke nare gedachte in mijn hoofd.
Elk negatieve stemmetje moest worden opgelost, en wel snel, want wat als het zo zou blijven of erger zou worden, het voelde alsof het onmogelijk was dat ik dat aan zou kunnen, het voelde alsof mijn eigen hoofd een gevaar was.
Het stoppen was toeval, het was toeval dat ik naar een van mijn beste vriendinnen ging en daardoor mijn ochtenddosis miste.
Het was toeval dat we aan het praten waren en de emoties kwamen maar niet bleven hangen, als wolken die weer voorbij vlogen.
mijn hoofd bleef rustig en ik besloot ook de middag dosis niet te nemen, simpelweg om te kijken hoe de avond zou gaan en te zorgen dat ik geen crash zou hebben.
De avond kwam, maar de emoties bleven rustig, ik bleef oke.
Het is nu ondertussen een week geleden dat ik ben gestopt en de afgelopen maanden voelen als een nachtmerrie, alsof ik werd geleefd door iemand die ik niet was, alsof ik niks meer te zeggen had over mijn gedachtes en emoties.
Ik weet nog dat ik die eerste dag zonder bij Anna zat en begon te huilen, het voelde alsof ik voor het eerst in maanden weer kon ademen, alsof ik voor het eerst weer kon ontspannen.
Voor het eerst in een lange tijd begon ik de controle terug te krijgen en door de afgelopen week heen blijf ik huilen als ik denk aan de afgelopen maanden.
Ik probeer lief voor mezelf te blijven, mezelf niet af te wijzen en te zien dat dat deel dus ergens wel in me zit en ik daar niet bang voor hoef te zijn.
Maar ik ben het wel, ik ben doodsbang voor dat deel, ik heb geen controle over dat deel, ik weet niet hoe ik het moet stoppen als het opkomt, en als dat wel gebeurt word ik een persoon wat ik niet herken.
Ik word een soort omhulsel van mezelf, ik raak elke vorm van zelfkennis kwijt en mijn persoonlijkheid verandert naar iets waar ik niet trots op ben.
De laatste keer dat ik me zo voelde was ik 16, en na dat moment heb ik alles uitgezet, ik kan nu zien dat ik na die periode alles qua gevoel zoveel mogelijk heb weggedrukt.
Het was toen dat mijn angsten begonnen.
De afgelopen week was anders, er was geen optie meer om het weg te duwen, om het niet te voelen en te doen alsof het er niet was.
Ik heb gehuild voor mijn leven, bijna alsof alles van de afgelopen jaren er uit kwam, alle pijn, al het verdriet, en alle angst van dat 16 jarige meisje, het was er allemaal en ik had geen andere keus dan het accepteren.
Ik heb hulp gezocht en aangegrepen waar ik het kon en door de week heen is er iets veranderd.
Opeens ben ik rustig, ik ben oké, ik voel de emoties en laat ze voor het eerst in een hele lange tijd toe, ergens de afgelopen tijd heb ik voor een deel aan mezelf bewezen dat ik het wel overleef allemaal, dat ik het aankan.
Ja de afgelopen periode is heel erg zwaar geweest.
Nee ik ben er nog lang niet.
En ook al ben ik ergens echt doodsbang, weet ik nu ook dat ik ben gegroeid en het nu wel aan kan.
Dat 16 jarige meisje kon het niet dragen en dat was oke, maar ik kan dat nu wel, ik heb aan mezelf bewezen dat ik sterk genoeg ben om er doorheen te komen.
Momenteel kan ik het dragen zonder medicatie, momenteel hoeft het niet weggeduwd te worden, misschien kan ik dat ooit een dag niet meer, misschien komt er een moment dat ik het wel weer nodig heb en op dat moment zal dat ook oke zijn.
Maar momenteel ben ik trots op mezelf, dat ook al ben ik bang, ik het aan ga en aan zal blijven gaan, zowel voor mijn 23 jarige ik, als voor dat 16 jarige meisje.
Reactie plaatsen
Reacties