De eerste keer dat ik de term "borderline" hoorde werd het gebruikt door een of andere gast die het niet eens was met hoe een meisje ergens op reageerde. Een paar jaar later werd die zin net zo goed op mij gebruikt door de jongen waar ik verliefd op was. Zo was de eerste persoon die mij diagnostiseerde met de persoonlijkheidsstoornis mijn ex.
Zoals je je misschien kan voorstellen stond ik vrij stom te kijken toen ik maanden later deze diagnose ook van een psycholoog kreeg.
Ondertussen heb ik meerdere diagnoses en kan ik zeggen dat deze apart is om te krijgen, er gebeuren namelijk een aantal dingen voordat je geconfronteerd word met de zin " je hebt een borderline persoonlijkheidsstoornis"
"Het veranderd je niet"
"Zoek het maar niet op",
"Vertel het maar niet aan mensen"
"Er zijn veel meningen over maar dat zegt echt niks over jou"
En natuurlijk: "Het is echt heel goed te behandelen"
Zoals je je misschien al wel kan voorstellen hangt er dus een behoorlijk vooroordeel op het hebben van borderline. We zijn eng, manipulatief, psycho, verslaafd, extremistisch, niet in staat om relaties te onderhouden en je moet alles boven alles vooral voor ons uitkijken. Zelf heb ik heel veel geluk gehad met een moeder die al een tijd in de geestelijke gezondheidszorg werkte waardoor er vanaf haar kant meteen al heel veel begrip kwam, jammer genoeg was dat niet voor iedereen om me heen het geval.
Al snel kwam ik erachter dat sommige familieleden de diagnose een stuk heftiger aanzagen dan dat het was waardoor ik ergens zowel mezelf , als mijn behandeling moest verdedigen.
Nu kan ik heel stoer doen alsof het hele ding me niks deed maar dat zou gelogen zijn, tuurlijk was ik bang om mensen te verliezen doordat ik nu opeens “een borderliner" was. Maar ondanks de meningen van mensen om me heen en de vooroordelen die hangen rondom mijn stoornis, vertikte ik daar in mee gaan. Ergens wist ik heel goed dat geen van de opvattingen over borderline bij mij van toepassing waren.
Ik had me zo lang onbegrepen gevoeld, het was niet aan andere om nu opeens in te vullen wie ik was simpelweg doordat ik een stempel had.
Tegen mijn angsten en wat de psycholoog zei in, verloor ik niemand, sterker nog, ik begon steeds meer mensen te ontmoeten die de diagnose ook hadden en kwam er al snel achter dat borderliners elkaar aantrekken. Niet alleen hadden veel daarvan dezelfde soort klachten als ik, ook lieten ze me zien dat ik niet de enige was die moest leren omgaan met het onbegrip van mensen om me heen.
Waar er op het internet bijna alleen maar over de nadelen van deze persoonlijkheidsstoornis kan worden gesproken, word er niet gekeken naar de mooie punten daarvan.
We zijn niet eng, we zijn hard, en vaak heel eerlijk.
We zijn niet manipulatief, maar zijn doodsbang om mensen kwijt te raken.
We zijn niet psycho, maar hebben emotionele duidelijkheid nodig.
We zijn niet verslaafd en extremistisch, maar we zijn impulsief en vinden het soms moeilijk om te gaan met de emoties die we ervaren.
Het is niet dat we niet in staat zijn om relaties te onderhouden, wel hebben we vaak heftige relaties, dit onder anderen omdat we ook verliefdheid extreem voelen.
En het belangrijkste, je hoeft niet voor ons op te passen, want als er iets is wat ik heb geleerd als borderliner met zowel vrienden met als zonder de diagnose is het wel dat borderliners van mensen houden met heel hun hart, ongelooflijk loyaal zijn, altijd voor je klaar zullen staan en ze geluksmomenten kunnen vinden in dingen waar de meeste niet eens naar zullen kijken.
Ik wil borderline niet mooier maken dan dat is het, is het een makkelijke stoornis om mee te leven?
Nee vaak niet.
Alles ongeveer 10 keer heftiger voelen dan de meeste, regelmatig wetend dat het gevoel niet realistisch is?
Geen top situatie.
Weten dat veel mensen geen enkel idee hebben hoe het is om mee te leven en het ook nooit zullen weten, het nooit zullen begrijpen?
Het doet soms pijn, sterker nog, het doet regelmatig pijn.
Dus nee, borderline is niet altijd makkelijk om mee te leven
Maar ondanks dat er echt hele zware dagen zijn, dagen waarop je alleen maar pijn voelt zonder enig idee waarom of hoe je er vanaf moet komen, zijn er ook dagen waar je op een toppunt van geluk zit. Waar niks of niemand je naar beneden kan krijgen, dagen waar ik zo dankbaar ben voor de mensen om me heen dat ik wel zou kunnen huilen.
Ik heb rust met mijn diagnose en gun dat aan iedereen die de diagnose heeft of misschien ooit zal krijgen.
Het is tijd dat borderliners zich niet meer hoeven te bewijzen.